“Het meest traumatische voor ons koeien is dat na de geboorte onze kalveren vrijwel direct weggehaald worden. Soms mag de moederkoe haar kalfje niet eens drooglikken. Wat denk je dat dat voor impact heeft? Negen maanden dragen we het bij ons, waarbij er een hechte binding ontstaat. Waarom wordt het weggenomen? Om meer melk over te houden voor de economische belangen van de boer. Ik ervaar dat als zeer egoïstisch. Wij willen best een deel van onze melk beschikbaar stellen, maar zorg dan wel dat onze kalveren bij ons mogen blijven tot ze op eigen benen kunnen staan, in elk geval de eerste drie maanden.
Een kalfje is bij de geboorte niet beschermd tegen ziektekiemen. In onze eerste moedermelk, die we biest noemen, zitten veel antistoffen, vitaminen, mineralen, eiwitten, vetten, spoorelementen en bioactieve stoffen zoals hormonen en immuun cellen. Deze stoffen zijn essentieel voor een goede afweer en ontwikkeling van onze kalveren. Voldoende biest gedurende de eerste uren na de geboorte is dus van levensbelang. Door een vroegtijdige scheiding van hun moeder krijgen veel te veel kalveren onvoldoende biest, of ze krijgen het te laat als deze via een speenfles wordt gegeven. Een gevolg daarvan is dat de kalfjes onvoldoende antistoffen opnemen en onvoldoende beschermd zijn tegen ziekteverwekkers. De belangrijkste doodsoorzaak is diarree. Het kalfje stopt dan met drinken, wordt suf en droogt uit. Bij het verstrekken van kunstmelk worden soms fouten gemaakt, zoals verkeerde dosering of verkeerde drinktemperatuur.
Als mijn kalf niet langdurig mijn eigen melk kan nuttigen ontstaat er een enorm identiteitsverlies op psychologisch niveau zowel bij mijzelf als bij mijn kalf. Ik kan mij dan niet van mijn taak kwijten zoals die vanuit een oerdrift is meegegeven. Dit leidt tot een totale vervreemding. Wanneer ik mijn kalf laat zogen draag ik niet alleen letterlijk melk over, maar ook energetische informatie uit de vrouwengeslachten die mij hebben voortgebracht. Ik geef dan naast de letterlijke voeding ook een hele beeldenbrij mee. Wanneer mijn kalf drinkt via de tepels wordt energetische informatie doorgegeven, o.a. waar het vandaan komt.
Als we onze moederlijke plichten niet meer kunnen uitvoeren ontstaat er onwelwillendheid om hoge melkgiften te geven. Uierontsteking is daar een gevolg van. Uierontsteking kun je zien als een alarmkreet van het collectief van moeders binnen het runderras die niet meer genegen zijn om melk te produceren voor een onzichtbaar doel, terwijl ze voelen in gebreke te blijven naar hun eigen nageslacht en onbewust herinneringen daaraan in zich meedragen.
Wij moeders willen ons nageslacht lijfelijk koesteren. Ook voor onze kalveren is dat van groot belang omdat ze voorbeeldgedrag van ouders nodig hebben om een eigen identiteit en soorteigen gedrag te ontwikkelen. Voor onze stierkalveren is het helemaal moeilijk om soorteigen gedrag te ontwikkelen bij afwezigheid van vaders. Het na de geboorte gekoesterd en bemind worden door de ouders is ook voor ons dieren van belang voor een evenwichtige ontwikkeling en het voortbrengen van een goed nageslacht.
Op sommige bedrijven mogen de kalfjes wel enkele dagen bij hun moeder blijven. Wanneer ze dan weggehaald worden is de pijn vaak nog veel sterker vanwege de toegenomen hechting. Dat zijn intensieve rouwprocessen. De meeste boeren en boerinnen hebben best wel door wat de impact is van het weghalen van een kalf, want dan zijn wij enkele dagen tot weken echt van slag. Moet economisch belang voor jullie dan altijd de doorslag geven? Kunnen wij niet gelijkwaardiger samenleven?
Mijn allergrootste wens is om mijn eigen kalfjes zelf te voeden en te koesteren.”
(Op basis van inspiratie van Marieke de Vrij)